(⬇️⬇️⬇️Հայերեն տեքստը ներգևում⬇️⬇️⬇️) I want to share a little story with...

David Manoyan, text's publication from 2019-08-02 19:03:17 :
(⬇️⬇️⬇️Հայերեն տեքստը ներգևում⬇️⬇️⬇️)

I want to share a little story with you.

This is my dog Casper , and this is one of my shin-guards. What do they have in common ? Well, here is the story.
I love this dog to death, and if it’s possible he loves me even more. Every time I come home he runs to me wagging his tail and we hug each other, wrestle and have a little playtime. But one day I came home in a very bad mood...
In the season of 2016/2017 I was playing in Cyprus First Division for Karmiotissa. During the game with Anorthosis Famagusta in the second half I broke my knee’s lateral meniscus and had to quit the match. After the game I was very angry, disappointed, depressed, didn’t want to see or talk to anyone. It was not the first time that something like that happened to me on the turning point of my carrier, but I’ve had enough already, and another upcoming surgery seamed to me like the finish line of my career...
I came home and opened the door, he ran to me as always , but I was not in the mood and didn’t even look at him. I went straight to the balcony, took out my football shoes and shin-guards from my backpack and laid on my bed. After an hour I realized it was too quiet at home and Casper was not next to me. I went to the balcony and have found him chewing one of my shin-guards. I got very mad at him. The thing is, that he never bite or chew anything at home like most of the dogs, especially if it belongs to me, never! He is a very smart and quiet dog and was just trying to get my attention. He walked to me with a guilty face and hided ears.
I hugged him and couldn’t hold myself. I broke into tears ...
We stayed together on the floor for half an hour. I started to feel much better. That’s what I needed at that moment.
He made me realize that you should always be thankful for what you have.
Even at the darkest times there is a big light ahead. Whatever happens to you In life you should never forget the ones that love and care about you!
3 years had passed...
During these years I had some bad and good times , I even went through 2 more surgeries. But my family and Casper were always next to me. They helped me to get back and fight again.
Since that day, every time before the game I put on these shin-guards, I have a big smile on my face.
I thank God for what I have and I thank God for still being able to play, still being able to walk on the pitch and do what I love the most...
#ThankYouCasper ❤️

Ցանկանում եմ մի փոքր պատմությամբ կիսվել Ձեր հետ:

Սա իմ շուն Կասպերն է, և սա իմ շիտկիներից մեկն է: (կներեք հայերեն անվանումը չգիտեմ)
Ի՞նչ ընդհանուր կապ ունեն:
Ահա պատմությունը:
Ես սիրում եմ այս շանը մինչև մահ, և եթե դա հնարավոր է, նա ինձ ավելի է սիրում: Ամեն անգամ տուն վերադառնալիս նա վազում է ինձ մոտ պոչը թափահարելով և մենք իրար գրկում ենք, ըմբշամարտում և մի փոքր խաղում:
Բայց մի օր ես տուն եկա շատ վատ տրամադրությամբ ...
2016/2017 մրցաշրջանում ես խաղում էի Կիպրոսի Բարձրագույն դիվիզիոնում ՝ Կարմիոտիսա ակումբում: Անորտոսիս Ֆամագուստայի հետ Երկրորդ խաղակեսի ընթացքում ես կոտրեցի ծնկիս կողային մենիսկը և ստիպված եղա լքել խաղադաշտը : Խաղից հետո ես տուն եկա շատ բարկացած, հիասթափված, ընկճված, չցանկացա որևէ մեկին տեսնել կամ խոսել: Առաջին անգամ չէր, որ նման բան իր ինձ հետ պատահում կարյերաիս շրջադարձային կետում, բայց ես արդեն հոգնել եի այդ ամենից, և իմ առաջիկա վիրահատությունն ինձ թվում էր իմ կարիերայի ավարտը...
Ես բացեցի դուռը և նա վազեց ինձ մոտ, ինչպես միշտ, բայց ես տրամադրություն չունեի և նույնիսկ չնայեցի իրեն: Ես գնացի պատշգամբ, իմ պայուսակից հանեցի խաղակոշիկներն ու շիտկիները և պառկեցի մահճակալիս վրա: Մեկ ժամ հետո հասկացա, որ տանը չափից շատ հանգիստ է, և Կասպերն իմ կողքին չէ. Գնացի պատշգամբ և գտա նրան շիտկիներից մեկը կռծելիս: Շատ զայրացա: Բանն այն է, որ նա երբեք տանը որևէ բան չի կռծում կամ ծամում, ինչպես շների մեծ մասը, հատկապես եթե դա ինձ է պատկանում, երբեք: Կասպերը շատ խելացի և հանգիստ շուն է և նա դա անում եր, որպեսզի իմ ուշադրությունը գրավի:
Մեղավորի դեմքով եկավ ինձ մոտ, ականջները թաքցրած:
Ես գրկեցի նրան ամուր և չկարողացա զսպել արցունքներս:
Մենք միասին մնացինք հատակին մոտ կես ժամ: Արդեն շատ ավելի լավ էի ինձ զգում: Դա այն էր, ինչ ինձ անհրաժեշտ էր այդ պահին:
Նա ինձ հասկացրեց, որ Մենք միշտ պետք է շնորհակալ լինեք Մեր ունեցածի համար:
Նույնիսկ ամենամութ ժամանակներում առջևում կա մեծ լույս: Ինչ էլ որ պատահի ձեզ կյանքում, երբեք չպետք է մոռանաք նրանց, ովքեր սիրում և հոգ են տանում ձեր մասին ...
3 տարի էր անցել...
Այս տարիների ընթացքում ես ունեցել եմ և վատ և լավ ժամանակներ: Նույնիսկ անցել եմ ևս 2 վիրահատություն: Բայց իմ ընտանիքն ու Կասպերը ինչպես միշտ կողքիս են եղել ու օգնել ոտքի կանգնել, կրկին պայքարել:
Այդ օրվանից սկսած, ամեն խաղից առաջ, երբ ես հագնում եմ այս շիտկիները, ես ժպտում եմ: Ես շնորհակալոթյուն եմ հայտնում Աստծուն իմ ունեցածի համար և շնորհակալություն եմ հայտնում այն բանի համար, որ դեռ ի վիճակի եմ խաղալ, որ դեռ կարող եմ մտնել խաղադաշտո և անել այն, ինչ ես ամենից շատ եմ սիրում ...
#ՇնորհակալությունԿասպեր ❤️